Nadine & Christina: mama, student en de toekomst van het werkveld

Waarom sprong HRM er voor jullie tussenuit?

Nadine: Ik ben een sociaal persoon en heel graag met mensen bezig maar ik heb ook een achtergrond in economie en talen. Bijvoorbeeld verpleegkunde sprak me minder aan omdat dat dat puur focust op het zorgende, het bedrijfsleven was dat dan weer net iets te weinig voor mij. Dit is er echt een mooie middenweg tussen. Deze  opleiding is écht de combinatie tussen hoofd en hart. Daarnaast merkte ik ook in mijn loopbaan wat goed of minder goed liep. Ik wil bijdragen aan goede teamrelaties, communicatie en verbinding met leidinggevenden,… En ik kan mijn kennis en ervaring uit de bedrijfswereld daarvoor inzetten.

Christina: HRM is voor mij ook dat empathische samen met het bedrijfsaspect waar je in iemands dagelijks leven een verschil kan maken. Ik heb zelf de impact gevoeld van verschillende aspecten in beleid, leiderschap, teamdynamiek,… Daardoor wil ik er zelf positiviteit in brengen. Ik heb veel meegemaakt en gezien in het werkveld. Mensen zijn mensen, geen nummers. Ik wil ervoor zorgen dat iedereen zich goed voelt op het werk. Dat is nu misschien wat groots maar als ik zelfs maar voor één persoon het verschil kan maken en een lichtpuntje kan zijn, zou mij dat al blij maken. En omdat je zelf soms anders hebt meegemaakt…

Nadine: …weet je ook hoe het niet moet (lacht).  Hoe er leiding gegeven wordt en het welzijn krijgt wel meer en meer aandacht. Bedrijven denken meer na over hoe ze werknemers voor hun bedrijf kunnen laten blijven kiezen, ook na de werving. En wij zitten in een stroming dat we daaraan mee kunnen werken. Dat is een heel actueel thema waarvoor we ons willen inzetten.

Christina: Ook in moeilijke situaties kunnen we nog steeds mediator zijn en mensen helpen om samen te bouwen aan een oplossing waar beide kanten tevreden mee zijn.

Jullie hebben het ook over de kinderen: welke uitdagingen hebben jullie aangepakt in een gezin combineren met een studie?  

Nadine: Het is wel een uitdaging om voor jezelf het kostenplaatje te maken, maar dat lukt. We hebben gebudgetteerd en gekeken naar wat er binnenkomt en buiten gaat. Er moet een soort back-up plan zijn maar ik had niet gedacht dat het zo goed zou lukken. Ik dacht het gaat een spannertje worden maar tot nu toe – hout vasthouden- lukt het goed. En ik kan nog altijd dezelfde dingen kopen als voordat ik begon met studeren. We gaan wel nog veel bewuster om met onze inkomsten. De balans houden tussen mama zijn, partner zijn en fulltime studeren is ook wel een uitdaging.

Christina: Inderdaad, naast het financiële gaf het er minder kunnen zijn voor mijn kinderen, me in het begin een schuldgevoel. Ik moet soms meer van het huishouden naar mijn man toe schuiven. Vooral tijdens de blok heb ik geleerd dat het soms nodig is om even te kiezen voor mezelf en deze opleiding. Waar een wil is, is een weg. Het is wat puzzelen en het vergt goede communicatie als koppel, maar met een goede brok aan motivatie, kom je er wel. Zeker als mama zijn we probleemoplossend – het is soms met vallen en opstaan maar het lukt.

Nadine: Ik heb nooit gevoeld oei ik krijg het toch niet gebolwerkt. Het is een belangrijke nuance dat je iets of iemand nodig hebt waar je op kan rekenen als opvang. Of dit een partner is, ouders of de buitenschoolse opvang maakt op zich niet uit. Mijn partner hielp al in het huishouden en is bijvoorbeeld ook thuis gebleven in de kerstvakantie. De blok blijft pittig want de kinderen weten dat je thuis bent. Als de eerste langskomt met ‘mama mag ik niet bij jou komen spelen, ik zal heel stil zijn’. gaat het maar als de tweede ook komt spelen... (lacht) Ze komen ook altijd naar mama, ook al is papa thuis - maar als het nodig is dan gààt dat gewoon. Mijn man heeft hen heel goed opgevangen. Meteen na de examens vinden de kindjes het ook weer snel terug ok want dan ben je er weer.