Het verhaal van Chloë

Studietraject?

Van zevende jaar zorgkundige naar maatschappelijk werker

Bijna had ze haar studie opgegeven na een moeilijke coronaperiode, maar dankzij het graduaat kon ze toch voor een diploma gaan!  

De troef van het graduaat?

“De modulaire aanpak. Ik focus liever intensief op één vak tegelijk dan mijn hoofd in tien te splitsen. Ook de flexibiliteit van de planning geeft ruimte in mijn hoofd.” 

“Na mijn zevende jaar verzorging stimuleerden ze me op school om verder te studeren. Toen ik hier binnenkwam op een infodag en met docenten en studenten praatte, voelde ik meteen een klik. Het was alsof ik thuiskwam! Hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik voelde dat ik méér wilde doen dan enkel lichamelijke verzorging. Ik wilde mensen een stem geven. Dat kan natuurlijk in verschillende beroepen, maar hier leek alles samen te vallen.” 

Harde coronajaren 

“Ik ben begonnen in de bacheloropleiding sociaal werk. Je leert er werken aan je basishouding als maatschappelijk werker – luistervaardigheid, empathie, een open houding – maar wordt ook geconfronteerd met je eigen werkpunten. Het ging redelijk goed, tot corona zwaar toesloeg. Ik verloor in korte tijd enkele familieleden aan de ziekte. 

Ik kon me niet meer focussen op school, was veel te emotioneel. Door de afstandslessen ging ik me nog eenzamer voelen. De docenten hebben me gestimuleerd om verder te doen, maar het ging niet meer. Eerst wilde ik er helemaal de brui aan geven, maar uiteindelijk heb ik besloten om over te schakelen naar het graduaat.” 

Een beetje ademruimte 

“Dit traject is korter en de lessen zijn meer gespreid. Dat had ik nodig, zodat ik tussendoor samenvattingen kon maken of even mijn hoofd kon leegmaken. Dat ik één vak tegelijk intensief kon studeren in plaats van tien vakken tegelijk in mijn hoofd te proppen, gaf rust en overzicht. Ik mik op 2,5 jaar om mijn studie af te ronden. Maar als het 3 jaar wordt, dan is het ook zo. Die flexibiliteit is heel fijn.”  

Weinig afstand 

“In het lager en middelbaar hoorde ik wel bij de groep, maar echt thuis voelde ik me er niet. Hier heb ik me meteen welkom gevoeld. Het hoofd van de school liep door de gang, zei hallo tegen iedereen en vroeg iedereen naar zijn of haar naam. Dan voel je je geen nummer. Sommige studenten vinden het wat lastig dat het zo close is, maar dat mag je ook aangeven. Van medestudenten heb ik ook veel geleerd. Als je samenzit met mensen die meer ervaring hebben in het leven, is dat verrijkender dan dan wanneer je enkel tussen leeftijdsgenoten zit. Hier zijn overal gezellige zitplekjes en de studenten zijn sociaal geëngageerd: ze zijn empathisch en luisteren naar elkaar: dat creëert een veilige omgeving. Die wil ik op mijn beurt ook creëren voor anderen.” 

Samen op weg 

“Ik zou graag binnen een organisatie willen werken met vluchtelingen of jongeren die hun weg niet vinden op school of de arbeidsmarkt, liefst op een creatieve manier. Ik wil iets in gang kunnen zetten. Ik zie me ook wel zelf iets uit de grond stampen, eventueel samen met mensen uit de doelgroep. Ik voel aan alles dat ik het juiste pad heb gekozen.”