Het verhaal van Dorien

Studietraject

Van patiënt in de psychiatrie tot ervaringswerker

Ze werd meerdere keren opgenomen voor haar angststoornis en autisme en begeleidt nu patiënten in de instelling waar ze zelf in opname was. 

Dé troef van het graduaat?

“De persoonsgerichtheid en flexibiliteit. Je studiepunten aanpassen of eens een pauze nemen, dat kan niet zomaar in een andere studie. Ze bekijken hier niet wat er mogelijk is vanuit het theoriegedeelte, maar wel vanuit jou als persoon: wat kan jij aan?”  

“Na een opleiding tot modeontwerpster kwam ik terecht in een keten met accessoires, waar ik mensen adviseerde. Dat deed ik graag, maar het vroeg wel veel van mij. Ik heb autisme en kan mezelf wel sociale vaardigheden aanleren, maar dat is vermoeiender voor mij dan voor een doorsnee iemand. Er waren ook altijd veel indrukken: het contact met mijn baas, klanten en collega’s, de radio die speelde, visuele prikkels, de stormloop tijdens de solden …  Ik kwam ’s avonds uitgeput thuis. Toen mijn contract niet verlengd werd, besefte ik dan ook dat het tijd was om een nieuwe wending te geven aan mijn carrière.” 

Op kousenvoetjes 

Na enkele gesprekken met het GTB (het Gespecialiseerd Team Bemiddeling – helpt mensen met een beperking of gezondheidsprobleem om geschikt werk te vinden en te houden, red.) besefte ik dat ik liefst mensen begeleid op mentaal vlak. Ik voelde dat ik die richting uit moest. Maar wel op kousenvoetjes. Toen ik me inschreef voor deze studie, nam ik amper 12 studiepunten op. Ik had dat nodig, voorzichtig starten. Een hele dag les krijgen, kon ik dat wel? En hoe zouden de medestudenten zijn? Maar intussen combineer ik mijn derde jaar al met een job! Mijn stage, nota bene in een instelling waar ik zelf patiënt ben geweest, liep zo goed dat ze me werk hebben aangeboden. Die erkenning doet me enorm veel deugd!” 

Een brug zijn 

“Op de plek waar ik nu ga werken, heb ik als patiënt niet altijd de mooiste kant van mezelf laten zien. Mijn basishouding was toen: ‘ik kan dat niet, ik wil dat niet, ik doe dat niet’. Maar zij hebben me geconfronteerd met waarom ik op alles ‘nee’ zei en ervoor gezorgd dat ik niet vast bleef zitten. Nu is het aan mij om het verschil te maken voor anderen. Ik wil een brug vormen tussen patiënten en het team. Soms zei ik tijdens mijn stage: ‘bekijk het eens vanuit het standpunt van de patiënt: dit was misschien niet duidelijk voor hem of haar’. ‘Oh’, zeiden ze dan. ‘Daarom zouden je we dus moeten aannemen!’ En kijk, intussen is het ook echt gebeurd.” 

Blijven groeien 

“Ik ben niet meer de Dorien van aan het begin van de studie. Ik heb nee leren zeggen op een veel gezondere manier. (lacht) Ik voel me evolueren als persoon en sta veel sterker in mijn schoenen. Prachtig als een studie dat voor je kan betekenen! Aan mensen die twijfelen om de opleiding te volgen omdat ze schrik hebben om zichzelf tegen te komen, kan ik zeggen: ja, dat zal gebeuren. Maar daar moet je door! Trust the process.”