Verhalen: Orthopedagogische Begeleiding campus Hasselt

Als 5-jarige vluchtte ik van Afghanistan naar Iran. Rond mijn 15de keerde ik terug om na omzwervingen via Iran, Turkije, Griekenland, Italië, Frankrijk, Groot-Brittannië, en opnieuw Griekenland, Italië en Frankrijk, rond mijn 17de in België te belanden.

Vanuit het asielcentrum in St. Truiden volgde ik OKAN (Onthaalonderwijs voor anderstalige nieuwkomers). Daarna deed ik de beroepsopleiding houtbewerking in Herk- de-Stad en behaalde het 7de jaar op mijn 23ste. Een tijd lang werkte ik aan het onderhoud van gemeentelijke speelpleinen. Daarna was ik in dienst van een bedrijf als monteur van kasten, tot ik op het werk een zetel op mijn borstkas kreeg. Het gevolg was dat ik regelmatig rugpijnen had en uitviel op het werk.

Ik voelde mij te jong om in een patroon van ‘1 week werken, 2 weken thuis’ te functioneren. Vandaar dat ik een beroepsheroriëntering heb gevraagd. Zowel door mijn begeleiders binnen Fedasil als mijn begeleider binnen het CAW, had ik wel een idee wat opvoeder/begeleider inhield. Na screening kwam ik in aanmerking voor een OKOT-contract (onderwijskwalificerend traject) bij de VDAB.

Ik zit nu in het laatste semester van de opleiding en ik vind het geweldig! Het heeft me veel moeite gekost, vooral in het begin, omdat ik in de Nederlandse taal niet altijd goed verwoord kreeg wat ik bedoelde. Door het verleden was ik sociaal-emotioneel beschadigd, maar de opleiding en de ervaringen op de werkvloer hebben mij veel over mijzelf geleerd en nu kan ik de dingen een plaats geven.

Ik kijk ernaar uit om als een stevige opvoeder straks in het werkveld te staan. Op termijn hoop ik dat ik mijn ervaringen kan gebruiken om jongeren en vluchtelingen te begeleiden naar een zelfstandige invulling van hun leven.

Peter (48 jaar): Ik had deze opleiding altijd al willen doen, maar door omstandigheden was het er nooit eerder van gekomen. Van thuis uit werd verwacht dat ik in de familiezaak stapte, wat ik ook 10 jaar gedaan heb, gevolgd door nog eens 15 jaar in het bedrijfsleven. Door mijn zoon heb ik uiteindelijk toch de beslissing genomen om voor mijn ‘droom’ te gaan en afgelopen februari heb ik de overstap gemaakt.

Tristan: (21 jaar): Ik begon in september, een half jaar eerder dan mijn vader aan de opleiding. Ik was als kind al heel zorgend en legde via de voorziening van “Open kans” vlot contact met mensen met een beperking, wat heel fijn aanvoelde. Ik doe nu beroepspraktijk in het buitengewoon onderwijs, waar ik als kind zelf naar school ging. Daarna ben ik afgestudeerd als zorgkundige. Nu doe ik de graduaatsopleiding en ik heb daar nog geen seconde spijt van . Het is echt mijn ding.

Peter: In het rusthuis van zijn bomma liep hij als klein kind ook altijd bij iedereen binnen. Dat sociale zat er al van kleins af aan in. Zelf heb ik het altijd gehad voor ‘the underdog’: mensen die het moeilijker hebben. Ik merk dat Tristan door zijn vooropleiding al mijlenver vooruit staat op mezelf. Ik ga dan ook vaak te rade bij hem voor tips .

Tristan: Ik heb mijn vader aangemoedigd om deze opleiding te doen en vind het heel speciaal en knap dat hij dit doet.

Peter: Op mijn praktijkplaats merk ik dat mijn leeftijd ook een voordeel kan zijn. Mijn levenswijsheid en maturiteit zorgen ervoor dat ze me bijvoorbeeld snel een groep durven toevertrouwen. Ik heb daar ook gemerkt dat mensen met een verstandelijke beperking me wel liggen als doelgroep, en dat ik daar graag in verder wil gaan.

Tristan: Ik sta nu bij kinderen, en dat ligt me ook wel. Ik weet nog niet wat ik uiteindelijk ga kiezen.

Peter: Ik doe nu beroepspraktijk op de plaats waar Tristan vorig jaar stond. Het feit dat ze daar nog over hem spreken en naar hem vragen, betekent voor mij dat hij het daar goed gedaan heeft. En dat is fijn om te horen.

Tristan: Die mensen zitten nog altijd in mijn hart. Ik doe de opleiding heel graag, maar moet er wel hard voor werken. Toen ik vorig jaar op alles geslaagd was , was ik heel trots op mezelf.

Peter: Het is een pittige opleiding. Ik had het onderschat. Het studeren op zich ging voor mij niet meer zo vlot als vroeger. Maar ik ben heel gemotiveerd, dat zijn we allebei, en we peppen elkaar ook op.

Tristan: Ja, we zijn een goede steun voor elkaar. Er komt veel kijken bij de opleiding, maar ik zou ’m wel aan iedereen aanraden.

Uschi is 25 jaar en werkte reeds in de gehandicaptenzorg als verzorgende IG’er (verzorgende individuele gezondheidszorg, niveau 3) toen ze met de opleiding startte.

Ik werk voor de organisatie Koraal, locatie Maasveld in Maastricht. Hier werk ik als groepsbegeleider in een leefgroep met 8 cliënten met EMB (ernstige meervoudige beperkingen). Omdat ik graag meer verdieping in mijn werkveld wilde opdoen, zocht ik naar een opleiding die aansloot bij het begeleidingsgedeelte van mijn werk. Het verzorgingsgedeelte had ik al als IG’er in Nederland verworven.

In Nederland vond ik geen opleiding die aansloot bij mijn behoefte. Ik kwam met een collega aan de praat die de PBA Orthopedagogie aan de UCLL volgde. Deze opleiding sprak mij ontzettend aan. Ik heb me ingeschreven voor de toelatingstest omdat ik met mijn vooropleiding in Nederland niet beschikte over het vereiste diploma. De test bestond uit een interview en een kennistest. De kennistest had ik helaas niet gehaald, maar het interview bleek zeer sterk te zijn. Daarom kreeg ik het advies om de graduaatopleiding te volgen.

Ik ben nog altijd blij met de keuze die ik gemaakt heb. Er zit veel diepgang in de opleiding die ik ook meteen kan toepassen in mijn werk. Ik denk zeker dat het voordelen heeft als je al in het werkveld actief bent en ervaring hebt opgedaan, maar het is een opleiding die veel tijd en flexibiliteit van je vraagt. Als je een job hebt, valt dat niet altijd even makkelijk te combineren. De opleiding hanteert een strakke planning, dus een goede zelfdiscipline is wel nodig.

Mijn sterke kant is het me kunnen inleven in de cliënt en van daaruit werken. Hierin verdiept de opleiding zeer zeker. Er wordt van jou als persoon heel wat verwacht. Ik ben nog meer de focus gaan leggen op het beter begrijpen (en begeleiden) van mijn cliënten.

Na verschillende jaren in een fabriek gewerkt te hebben, vertrok ik op wereldreis. Net in die periode brak Corona uit en zat ik vast op Laos. Ik kwam tijdens een uitstap terecht in een restaurant waar tot mijn verbazing ook kinderen leefden met een beperking. Begeleiders die er werkten, deden hun best. Maar er was veel chaos en te weinig hulp voor de kinderen die wel vlot contact zochten met de klanten. Mijn nieuwsgierigheid werd gewekt en steeds vaker ging ik terug naar het restaurant, met tekenspulletjes en met mijn gitaar. Ik leerde een kindje met een beperking aan zijn hand dat je uit een gitaar ook zonder moeilijke handgrepen leuke geluiden kunt krijgen en voelde dat de tijd die ik met de kinderen doorbracht een positief effect had. Ze voelden zich gewaardeerd, wat mij ook voldoening gaf.

Deze ervaring in Laos zette dus iets bij mij in gang: misschien is dit iets voor mij? Ik wou de uitdaging aangaan en ging de mogelijkheden verkennen. Ik nam contact op met de VDAB en kon hen na enige tijd overtuigen van mijn motivatie, waarna ik het oriëntatietraject voor een beroep in de zorg mocht volgen. Het graduaat orthopedagogische begeleiding sprak me hierbij direct aan.

Tijdens de infoavond was ik steeds meer overtuigd en kon ik voelen hoe toegankelijk de docenten waren. Deze connectie en het feit dat de docenten ook in het werkveld staan, gaf de doorslag om te kiezen voor UCLL.

De start van het tweejarig traject was spannend, maar naarmate mijn traject vordert, voel ik me steeds zelfzekerder. Ik waardeer enorm dat de opleiding zo praktijkgericht is. Wat we leren op school kunnen we uitproberen in het werkveld en omgekeerd geeft de werkervaring ook verduidelijking van de theorie. Daarnaast zijn er helpende handen langs alle kanten. Het blijft een uitdaging, maar ik kan steeds met vragen bij het opleidingsteam terecht en ervaar ook veel steun van mijn vaste klasgroep.

Mijn toekomst als orthopedagogisch begeleider? Ik blijf nieuwsgierig en wil nog openlaten met welke doelgroep ik ga werken. Ik heb de kans, via het werkplekleren in verscheidene contexten, om nog verder te ontdekken waar mijn toekomst ligt. Het feit dat de opleiding je klaarstoomt om te werken in verschillende contexten geeft mogelijkheden en dat vind ik heel interessant. Ik kijk alvast terug op een uitdagende en boeiende periode, waarbij ik heb mogen ervaren dat ik van betekenis kan zijn voor jongeren en volwassenen, en omgekeerd heb ik ook al veel geleerd van hen.