Je moet geloven in transdisciplinair werken
“Elk I Living Lab is een avontuur: anders dan in een gewone les, ken je nooit op voorhand het resultaat.” Dat stelt UCLL-docente Ilse Mariën, die samen met Zoltan Gillay van Hungarian University of Agriculture and Life Sciences zo’n lab begeleidt.
“Een I Living Lab (ILL) start met een challenge. De uitdaging waar onze tien studenten voor kozen draaide rond depressie en artificiële intelligentie. Kan AI mensen met dementie helpen om aan hun gevoelens een stem te geven?” De studenten komen uit de zes instellingen die deel uitmaken van E³udres², het hogescholenconsortium van UCLL en collega-instellingen uit Portugal, Hongarije, Roemenië, Letland en Oostenrijk. “Het is niet alleen een internationale samenwerking, maar ook een interdisciplinaire. Ook voor ons als begeleiders. Ikzelf ken de problematiek van depressie en coach graag teams. Zoltan is food engineer en houdt vooral het resultaat in het oog want de bedoeling is wel degelijk dat de studenten na zes weken een prototype van hun idee kunnen presenteren. Daarnaast hebben we ook nog een T-shaped innovator in ons team: hij is de specialist inzake AI.”
Artificial Intelligence of Future Skills?
Twee avonden per week zitten de studenten en begeleiders samen. Alles verloopt uiteraard online. “We werken aan future skills.” Voor Ilse is dat de essentie van een I Living Lab. “Studenten moeten leren omgaan met de verschillen in cultuur, achtergrond en expertise. Dat is niet evident en daar moeten we zeker nog in groeien.” Bij de start, halfweg en aan het einde van het project hebben Zoltan en Ilse allerlei werkvormen voorzien om de onderlinge samenhang en betrokkenheid te garanderen, zoals een online kampvuur!
Leerteams moeten bruisen
“We werken met design thinking. Zo slagen onze studenten er na zes weken in om een pitch te presenteren: hun oplossing waar het werkveld iets mee opschiet. Dat is een vereiste: het moet resultaatgebonden zijn.” Zo werkte de groep van Ilse van het eerste semester rond de problematiek van mensen met autisme en het vele straatlawaai dat hen parten speelt in het verkeer. De studenten ontwikkelden een app die in combinatie met een hoofdtelefoon, de nodige rust brengt en veiligheid biedt bij druk verkeer.
“Inhoudelijk is het superboeiend, maar het is wel stresserend,” geeft Ilse toe. “Twee avonden per week zitten we samen. Vakantiedagen vallen in Europa niet gelijk: daar kunnen we dus geen rekening mee houden. En niet iedereen is even vlot in het Engels. De studenten moeten logboeken bijhouden en portfolio’s maken, maar het stipt nakomen van afspraken is soms ook cultuurgebonden” stelt ze eufemistisch.
Toen in december alle ILL-teams hun pitch voorstelden voor de andere teams en de stakeholders zag Ilse dat het goed was: “Je voelde de energie en de goesting van die studenten om er iets moois van te maken.”
